StadsWeb

Stad meer dan droag brôôd

Content

StadsWeb

Schooldeuren, die toegang tot de leslokalen geven, geschilderd in felle kleuren, vallen op tijdens een warm welkom in de lerarenkamer van OBS De Molenvliet in Stad aan't Haringvliet. Catherine van Vliet-Saivres en de schrijver van dit artikel lopen daarna op met juf Sandra. De poëzieles gaat beginnen.

De kinderen uit de groep wachten af wat er gaat gebeuren en dat is evenzo op RKBS De Nobelaer in Oude-Tonge, waar we enkele weken later onze opwachting maken.

De poëzielessen worden gegeven in het kader van het project Kunsttaart op scholen van Sopogo, vol met cultuureducatie. Terug naar Stad aan 't Haringvliet. Prullenbakken worden tussen de middag driftig schoongemaakt, want het weekend begint bijna. Leuk om een leerling zo bezig te zien, wat om beurten wordt gedaan.

"De toekomst is NU! Dat is het thema van de Poëzieweek 2020, van 30 januari tot en met 5 februari. Dan worden er veel gedichten geschreven op het thema door dichters in Nederland en in België. Vandaar dat het tijdschrift O-O-GO van de Reizende Dichters dan in deze periode uitkomt. Dat gebeurt altijd tijdens het eerste literaire café, wat tegenwoordig Poëzie als Zeewind heet", aldus Catherine, zij is lid van De Reizende Dichters en laat de tijdschriften zien en sommige bladerboeken die het dichterscollectief inmiddels heeft uitgegeven. Ze gaat zodoende van start met haar poëzieles en schrijft haar naam op het digibord. Later blijkt dat ze gewoon met mevrouw wordt aangesproken. De leerlingen blijken keurig opgevoed.

De klok tikt
Catherine vraagt wat poëzie nu eigenlijk is? Nou, dat weten de leerlingen uit de groepen 5, 6 en 7 wel, want dat is 'teksten maken en dan is het een gedicht. Wij maken altijd gedichten met Sinterklaas'. De ogen van de kinderen kijken even later naar twee kleurige foto's die worden opgehangen en ze mogen woorden opschrijven wat ze op die twee platen zien. Er wordt driftig gewerkt op kleurige blaadjes, die de kinderen zelf uit mogen zoeken. Daarna draagt Catherine zelf een gedicht voor over de klok. "De klok tikt, maar blijft stil staan. Tijd opnieuw instellen, dat moet dan gebeuren. De nieuwe tijd is aan haar niet besteed. De klok tikt. Het is eigentijds. We hebben genoeg tijd om te voetballen. Zo zie je, dat je alleen al over het woordje klok en het woordje tijd heel veel verschillende dingen kunt schrijven." De kinderen luisteren aandachtig en een leerling roept ineens: We moeten wel alles snel opschrijven, want we hebben geen twintig jaar de tijd! Lachen natuurlijk en dan weer serieus, want de kinderen gaan hun gevonden woorden van de foto's oplezen zodat Catherine ze op het bord kan schrijven. Uit die hele reeks wordt even later een elfje gemaakt. De opbouw ervan is: op de eerste regel één woord, op de tweede twee en dit tot en met vijf regels aan toe met als laatste woord de 'bom', een korte samenvatting of een boodschap. Dan zie je wat er echt toe doet in je verhaal of gedicht. Catherine geeft de kinderen de ruimte om zichzelf uit te drukken. Iets te fantaseren op papier. Onderaan mogen ze hun naam schrijven en welk beroep ze later willen uitoefenen en dat levert mooie resultaten op: astronaut, bakker, turnster, acteur, ja zelfs autopimper!

Binnen no time begint de poëzieles op De Nobelaer in Oude-Tonge. Juf Désirée wacht op ons met haar leerlingen, 22 in totaal van groep 6. 'Nu nog kind. Straks groot, wijs. Een man, een vrouw, leef je droom'. Deze Haiku laat Catherine zien en wederom een elfje, ook op deze school. De werkwijze gaat op dezelfde manier als op de school in Stad. 'Wij passen op elkaar', hangt er boven het digibord. Een sterke uitspraak waar je als kind iets aan hebt in dit leven. En zo is dat ook met gedichten maken. Iedereen, jong en oud, kan gedichten schrijven, recht uit het hart en dat raakt mensen. Schrijven is leuk!

Catherine van Vliet vindt het erg leuk om lessen over gedichten schrijven te geven op verschillende basisscholen waarvan de leerlingen meestal in de groepen 6 en 7 zitten. Ze geeft toe dat ze tijdens deze lessen de aandacht van de kinderen moet proberen vast te houden. "De beste manier om de aandacht te krijgen is de kinderen eerst even laten bewegen of tegen een klankschaal te tikken en dan gedurende 1 minuut in stilte naar iets te laten kijken. En later in de les komt van het een het ander. In ieder geval heb ik dan een ingang bereikt en kun je vragen gaan stellen." Bovendien is ze de leerkrachten dankbaar voor hun ondersteuning tijdens de lessen.

Ervaring rijker
Catherine bezocht drie scholen dit jaar, De Molenvliet in Stad, Ollie B. Bommel in Den Bommel en De Nobelaer in Oude-Tonge, drie plaatsen en drie heel verschillende basisscholen met hun eigen identiteit. Dat maakt de lessen geven zo gevarieerd, mooi om mee te maken als dichter. Zo heel anders dan dat je docent bent op een school. Maar Catherine heeft veel ervaring opgedaan toen haar twee zonen naar D'n Tuun gingen in Middelharnis. Zij was destijds leesmoeder in groep 3, hielp bij allerlei activiteiten zoals de bibliotheek, de schoolkrant, boetseren en breien. Eerst vonden de jongens dat breien stom, maar later zaten ze aan tafel gezellig te keuvelen en gingen met een zelfgebreide sjaal naar huis. "Dat neemt niet weg dat ik het best weer spannend vond om de lessen te gaan geven. Wel voor het tweede jaar dit keer, maar toch... Je gaat als dichter immers helemaal uit de comfort zone. En het kost veel energie, dat geef ik toe. Er is inmiddels op de basisscholen zoveel veranderd! Maar ik heb ervan genoten dat ik de kinderen op een bepaalde manier in contact heb gebracht met taal en hen met woorden heb leren spelen."

Twee andere leden van de Reizende Dichters gaven poëzielessen op basisscholen, Magda Haan voor de derde keer en voor Anneke de Klerk was het de eerste keer, maar dat neemt niet weg dat ze weer een mooie ervaring rijker zijn!