Door Joop Tilbusscher
Deze week vult Herman Maas voor de 125ste dag zijn weblog Logg Maas. Een goede aanleiding om hem voor StadsWeb te interviewen. Een gesprek dat gaat over Stad, over de invloed van internet en over de drijfveren van een gepensioneerde dokter.
Waarom, waarvoor?
Ik schrijf om een boodschap te brengen. De boodschap dat we het hier op het dorp samen moeten doen. Dat is geen vanzelfsprekend idee, dat moet steeds naar voren worden gebracht. Ik heb dat geleerd van Friesland. Alle dorpen hebben daar een eigen website, als een middel om ze een eigen identiteit te geven. Dan weet je beter waar je als dorp voor opkomt.
Mijn idee was een website voor en door het hele dorp Stad, maar dat is me niet gelukt. Mijn bedoeling was met de website zoveel mogelijk mensen aan te spreken. Dat leverde steeds nieuwe ideeën en nieuwe rubrieken op. Maar de groep die er actief aan bijdroeg bleef klein. Het gaat over het dorp, maar is niet van het dorp. Zo lukte het bij Nieuw op Stad niet om mensen zo ver te krijgen dat ze hun nieuwe buren gingen interviewen. Omdat die beweging er niet in kwam, ben ik in het najaar met Stadsweb gestopt.
Logg Maas
Stadsweb deed mij het idee aan de hand om een weblog te beginnen. Ik doe dat nu een maand of vier en dat is heel anders dan een website. Stadsweb moet onpartijdig zijn en bewaken dat er b.v. geen kwetsende uitspraken op het forum staan. Zo ja, dan worden ze eraf gehaald. Logg Maas is puur persoonlijk: ik ben degene die schrijft en ook de enige die je daarop kunt aanspreken, er is niemand die mij controleert. Stadsweb is niet meer dan de hal, het portaal waarlangs je bij mij binnenkomt. Zeker, ik krijg veel reacties, uitgebreide e-mails. Ik schrijf er wel eens wat over op Logg Maas, ik e-mail ook terug, maar ik plaats niets op mijn weblog.
Op Logg Maas blijf ik de boodschap brengen over het samen doen op ons dorp. Ik probeer mensen in beeld te brengen die anderen niet kennen of uit de weg gaan. Ik plaats fotoâs, interview en schrijf erover, zoals de SZO-groep. Gisteravond pakte de politie een hele groep jongeren op bij de Ark en niet voor niets. Ik vind dat een nederlaag, omdat we er op Stad kennelijk samen niet uitkwamen. Wat je op internet schrijft helpt dan dus niet.
Schuldig
Mijn weblog geeft me veel vrijheid, ik schrijf alles neer wat ik wil melden. Die vrijheid heeft er ook mee te maken, dat ik geen dokter meer ben. Als huisarts maak je van alles mee, maar niet op alles heb je invloed.
Aan ziektes kan je wat doen, aan opvattingen en gedragingen van mensen kan je minder veranderen. Daarover moet je zwijgen, dat eist je beroep. Wie Logg Maas leest komt nu veel situaties tegen die daarmee te maken hebben. Ik heb nu wel de vrijheid om te schrijven hoe mensen in de knel komen, niet door ziektes, maar door wat anderen hun aandoen, omdat ze iets niet mogen of juist moeten. Ik heb mij vaak schuldig gevoeld dat ik situaties niet kon veranderen. Die schuld los ik in, door er nu wel mijn mening over te geven. Mensen willen altijd weten over wie ik dan schrijf. Dan begrijpen ze me niet goed, het gaat mij om bepaalde situaties, die zich voordeden in het verleden en die zich blijven voordoen. Ik hoop dat mensen beter gaan zien hoe zorgelijk dat is.
Monster duikt onder
Stadtenaren waren vroeger mijn patiënten. Ze moesten zich letterlijk en figuurlijk aan mij blootgeven. Op Logg Maas heb ik mezelf blootgegeven; in echte en verzonnen verhalen heb ik over mijn leven en mijn ideeën verteld. Ik nogal wat opgeschreven in krap vijf maanden. Ik denk dat het nu langzamerhand genoeg is, het wordt wat mij betreft meer van hetzelfde. Op 1 februari aanstaande stopt Logg Maas, het monster heeft zich vertoond en duikt dan weer onder. Ik schuif bij op een bankje aan de haven en ga weer praten met de mensen.