StadsWeb

Stad meer dan droag brôôd

Content

StadsWeb

StadsColumn

Op deze website mag een pittige column natuurlijk niet ontbreken. Van september 2005 tot begin september 2007 heeft Joost van de Putte deze taak op zich genomen. Daarna ging Sundaygirl tot mei 2009 als vaste columnist in op zaken die haar bezig hielden. Sinds 2011 hebben we het zonder columnist stellen, maar in maart 2021 is de vergulde haan op de Stadse kerktoren die soms hoog van de toren blaast.

----------

Ik kan u vertellen dat het begin van deze Stadscolumn mij niet licht valt.
Na de ijzingwekkende stilte die ons dorp overspoelde, kan ik niets anders dan trots zijn op heel Stad. Schouder aan schouder werd er afscheid genomen van de onzen.

Ik wil het niet over het nieuwe kabinet hebben, want ik wil een optimistische column schrijven. Ons dorp, dat qua leefbaarheid enigszins kansarm genoemd mag worden (om te spreken in termen van de nieuwe regering), doet het goed als het gaat om ontwikkelingen en levendigheid.

Joost schreef in zijn vorige column hoe hij de zon ziet schijnen boven ons immer mooie Stad. Ik draag een degelijke zonnebril en heb dus veel minder last van het zonnatura effect waar Joost schijnbaar last van heeft.

Het gaat goed met Stad. Dat stel ik met blijdschap vast. Het inwonertal stijgt, zie ik op mijn werk in de computer.

Wat een vreemde week hebben we achter de rug. Met open mond en met soms vrezend hart zat ik te wachten op wat er nu weer zou gebeuren.

De columnist nipte van zijn koffie. De lentezon viel zijn huis binnen en verwarmde zijn blote voeten. Zaterdagochtend, het oog van de storm. Buiten wankelden het democratisch bestel en de munteenheid, woedden oorlogen in woestijnen en smolten de ijskappen.

Als je wint, heb je vrienden. Rijen dik, echte vrienden. Als je wint nooit meer eenzaam zolang je wint... Behalve als je in de Nederlandse politiek werkzaam bent dan.

Het is verkiezingstijd. Dubbel verkiezingstijd. Het kabinet is uit de kast gekomen en de gemeente moet regelmatig afgerekend worden op haar beleid van de afgelopen vier jaar.

Iemand moet altijd de schuld hebben. Iemand. We leven in een schuld-wereld. Toeval mag niet bestaan, alles moet te verzekeren zijn. Verzekeren is het afkopen van verantwoordelijkheid voor schuld.

We hebben wat met ze te stellen; de jeugd van tegenwoordig. Ze weten niet meer hoe het hoort, manieren zijn 'old school', je eigen ding doen is the way to go!

Beste kinderen,
De Sint, oud en helaas begiftigd
met een minder dan perfect gehoor,
werd gekweld door boze geruchten
en vroeg derhalve eens wat door.

Ik merkte vandaag dat ik feitelijk vergroeid ben met mijn mobieltje. Zónder ga ik de deur niet uit, domweg, omdat als er wat met onze kinderen gebeurt, ik bereikbaar wil zijn.

Ze zaage wellus je bint te oud voor die diengun, noe dat gaak gelave aak. Kmot zaage begriep dur niks meer van, joe wel?

Vorige week was er weer zo een bezoek van de gemeenteraad aan Stad. Een goed opgezette avond met ruimte voor iedereen om te zeggen wat hij dacht. Maar tussen alle discussies zat ik me te verwonderen om wat er nu allemaal nìèt gezegd werd.