Gerrit keek achter zich en even hield het fluiten in zijn oren op. Even leek hij helemaal alleen in een ijskoude hemel van spierwit ijs, met zijn voeten weggezonken in de laag stuivende nevel van poedersneeuw.

Tiengemeten

Gerrit keek achter zich en even hield het fluiten in zijn oren op. Even leek hij helemaal alleen in een ijskoude hemel van spierwit ijs, met zijn voeten weggezonken in de laag stuivende nevel van poedersneeuw. Hij was van het verste punt van het havenhoofd van de Stadse haven gaan lopen. Het ijs was daar dik en er werd al dagen geschaatst terwijl het kwik verder en verder daalde tot voorbij de min vijftien graden. Hij schatte dat hij al op twee derde was tussen de haven en Tiengemeten. Het ijs was steeds gebobbelder geworden, maar het werd nu weer egaler en het vervaarlijke kraken in de verte was weer opgehouden. Hij zou Tiengemeten wel halen. Hij wist zeker dat niemand voor hem dat al gedaan had.

Het was 18 februari 1940 en over vijf dagen zou de dooi en de snerpende wind een draaikolk bij de haven vormen die het ijs tot zestien meter hoogte op zou stuwen. Het leger kwam en gebruikte zoveel dynamiet dat op de Zeedijk huizen beschadigd werden door brokken rondvliegend ijs.

Hij was eigenlijk geen waaghals, maar de stilte en de kou hadden hem aangetrokken. Simon, Riet, Cor, Huub en Leen, ze stonden hem vanaf het havenhoofd gade te slaan met hun schaatsen onder de arm en hij wilde maar dat ze gewoon naar huis gingen. Maar hij besefte zich dat hij ontzag afdwong door zich te voet naar Tiengemeten te begeven. Gerrit van Gurp was ineens een held in hun ogen. Hij hield even stil en sloot zijn ogen. Hij werd duizelig, hij slikte en het bot achter zijn oren stak van de kou. Hij keek voorbij de haven van Middelharnis, met de wind mee. Hij werd ineens heel rustig en hij liep verder.

Joost