Het gaat goed met Stad. Dat stel ik met blijdschap vast. Het inwonertal stijgt, zie ik op mijn werk in de computer. De straten zijn op diverse plaatsen vernieuwd. Het koelhuis zal volgend jaar nu zeker vervangen worden door een woonzorgcomplex dat ervoor zal zorgen dat je op Stad van wieg tot graf kunt blijven wonen. Zelfs een winkel zou daarin een plaats kunnen krijgen. Er staan bloembakken. De zon schijnt. Het gaat goed met Stad.
En we hebben een donkere, kille winter achter de rug. De winkel sloot plotsklaps de deuren wegens geen energie en geen centen. Huizen kwamen te koop en mensen vertrokken. Het dorp leek stil te vallen. Mensen zagen Stad een spookdorp worden. Maar de leegloop werd aanwas, aan het winkelgebrek wordt inmiddels hard gewerkt en de gemeente besloot hier en daar dingen te veranderen. Het woonzorgcomplex zal de kroon op de omkering worden en er gloort voorzichtig wat hoop voor een klein wijkje achter het koelhuisterrein.
Je merkt het nog niet aan de mensen. Want Stadtenaeren zijn voorzichtige mensen en optimisme wordt een beetje gewantrouwd. Dat vind ik jammer, want ik denk dat Stadtenaeren de neiging hebben om zichzelf te onderschatten. Stad is speciaal. Dat zal iedere Flakkeënaar beamen. Op Stad is een saamhorigheid die uniek is voor dit eiland, een sfeer die open en toch snel eigen is. Stad is een warme jas, een dorp met gevoel voor cultuur en medeleven. Als Stadtenaeren wat minder pessimistisch zouden zijn, zou Stad zelfs een bruisend dorp zijn. Dat herhaal ik even: Als Stadtenaeren wat minder pessimistisch zouden zijn, zou Stad zelfs een bruisend dorp zijn. Laten we trots zijn en ook naar de buitenwereld laten zien dat we een dorp zijn waar het wonen mooi is. Ik maak me er geen zorgen over dat de leefbaarheid er over vijf jaar sterk op vooruit zal zijn gegaan. En u?