StadsWeb

Stad meer dan droag brôôd

Content

StadsWeb

Het systeem voor de medische zorg in Frankrijk lijkt wat ouderwets maar blijkt in de praktijk goed te werken en nadat men er aan gewend is, heeft het een aantal voordelen ten opzichte van het systeem in Nederland.

Ik moet wel even opmerken, dat ik de veranderingen in het Nederlandse systeem van de afgelopen jaren niet meer gevolgd heb, vanwege het feit dat ik sinds 2014 gebruiker ben van het Franse systeem. Door een aantal ouderdomsgebreken en een ongevalletje heb ik de afgelopen jaren meer gebruik gemaakt van de gezondheidszorg in Frankrijk dan de 67 jaren, die hieraan vooraf gingen in Nederland.

Als ingezetene in Frankrijk heb ik een “carte vitale”, net als iedere franse ingezetene. Deze kaart is te vergelijken met de vroegere ziekenfondskaart, die we in Nederland vele decennia gebruikt hebben. Op die kaart in creditcard-formaat staat mijn pasfoto, mijn “numéro de sécurité sociale”, mijn naam en de datum van afgifte en er zit een chip in om alles elektronisch te kunnen lezen en gegevens te kunnen opslaan. Deze kaart is gratis na het doorlopen van een ingewikkelde procedure, maar voor de buitenlandse inwoners zit er nog een addertje onder het gras.

Bij alle zorghandelingen moet ik die kaart tonen en wordt deze bij de zorgverlener in de computer gestopt, zodat deze weet wie ik ben en wat mijn rechten zijn en zelfs (sinds kort) welke kwalen ik in mij draag, zodat met alles rekening gehouden kan worden door de arts of hulpverlener. Na afloop van de behandeling of het consult, wordt de kaart in de computer van de administratie gestopt en ik betaal de behandeling uit de eigen portemonnee direct aan de zorgverlener, bij de huisarts is dit op dit moment €25,-. Als dit bedrag overeenkomt met het normbedrag van de genoten behandeling zie ik het binnen 48 uur teruggestort op mijn bankrekening door de “assurance maladie”. Dit instituut is onderdeel van de Franse overheid. Heb ik te maken met een dienstverlener, die een hoger bedrag dan de norm vraagt, dan zie ik alleen het normbedrag teruggestort en is de rest dus voor eigen rekening. Deze duurdere zorgverlener is verplicht dit via een aanplakbiljet in de wachtkamer aan mij bekend te maken en ik kan dan nog vlug aan zijn duurdere zorg ontsnappen. Overigens het merendeel van de zorgverleners werkt volgens de normbedragen.

Je medische dossiers mag je zelf bijhouden en dat heeft ook voordelen, mits je daar ordelijk mee omgaat; je weet precies wat er scheelt en je bent niet gebonden aan een bepaalde arts maar kunt daar zelf mee shoppen als je twijfels hebt of ontevreden bent over de behandeling.

Via mijn account bij de “assurance maladie” kan ik al mijn gemaakte kosten en vergoedingen volgen. Bij de apotheek (pharmacie) werkt deze kaart ook en daar kan het ook voorkomen dat bepaalde medicamenten duurder zijn dan de norm en er een klein bedrag overblijft om zelf bij te betalen.

Om die extra kosten niet zelf te hoeven betalen, bestaat er een aanvullende verzekering, die alle extra kosten vergoed. Voor die verzekering (mutuelle) betaal ik ongeveer €45 per maand en het vergoeden verloopt automatisch via mijn carte vitale naar mijn bankrekening. Inbegrepen in die vergoedingen zijn bijvoorbeeld alle tandartskosten (behoudens sommige soorten protheses), brilkosten volledig eenmaal in de twee jaar, alle kosten voor ziekenhuis en ziekenvervoer, etc. Om een voorbeeld te noemen: in 2016 heb ik een nieuwe knie gekregen, omdat de oude versleten was. Als ik in mijn account van de assurance maladie kijk, zie ik precies wat alles tot in de kleinste details gekost heeft, ruim €8000, en het enige wat ikzelf heb moeten betalen was een bedrag van nog geen €100 als aanvulling op de vervoerkosten omdat ik zelf niet heb kunnen rijden van en naar de artsen, therapeuten en het ziekenhuis gedurende twee maanden en ik niemand had om me te brengen en halen.

Doordat je alle kosten zelf kunt zien, ga je er ook bewuster mee om en dus ook bewuster met je eigen gezondheid en ik ervaar dat als een goede zaak.

Nu het addertje onder het gras van de buitenlanders. Nederland heeft een verdrag met Frankrijk, waarbij Nederland aan de Franse overheid een bedrag betaalt voor het feit dat ik gratis van deze voorzieningen profiteer. Dat bedrag wordt in Nederland op mij verhaald via een heffing op mijn pensioen. Deze heffing heet: bijdrage ZVW buitenland en wordt uitgevoerd door het instituut CAK en bedraagt in totaal ongeveer 15% van mijn pensioen. Dat is best een fors bedrag! Maar in ruil daarvoor heb ik geen hoge maandelijks verzekeringspremie, geen eigen risico en de medische zorg is erg goed hier. Een groot aantal van de artsen hier in de Bourgogne is van Nederlandse afkomst en dat is best handig.

Overigens een eventueel bejaardentehuis op latere leeftijd, wordt niet door de assurance maladie betaald, maar daar moet je zelf voor opdraaien en dat kost je ongeveer €1800 per maand! Heb je dat niet, dan kloppen ze bij de kinderen aan.