Keuken
Het leven van een columnist gaat niet altijd over rozen. Het is allemaal al erg genoeg als je je keuken laat verbouwen. De rommel, het stof, het niet meer kunnen koken voor twee bloody weken, het stof, de rugpijn, het stof. Maar als je er ook nog eens een sappige column over moet schrijven, word je helemaal moedeloos. En dat moet, want de Stadtenaeren gedragen zich de laatste weken nogal rustig. Een strengere columnist had zijn lezerspubliek vermanend toegesproken en tot actie gemaand, maar ik ben volgens sommige lezers braaf en wars van prikkelende kopij. Niets anders om over te schrijven, dus. Ja over de gemeentelijke politiek, maar dat is de laatste tijd een zo mogelijk nog deprimerender onderwerp. En als je prikkelende kopij wilt mijden, moet je je uit dat wespennest houden, wordt me verteld.
Goed, de keuken. Kijk, ik ben slim getrouwd. Met de dochter van een aannemer. Mijn schoonvader komt dus de boel bij ons verbouwen. En dat terwijl ik een eerbare jongen ben. En hoewel het een sympathieke man is, kan ik hem er niet van beschuldigen dat hij ons huishouden rust brengt met zijn breekhamer, koevoet, drilboor en gevolg van elektricien, loodgieter, tegelzetter, stucadoor. De enige die er onverwacht van kan genieten is mijn zoon die zijn woordenschat flink uitgebreid heeft.
Nee, niet op de manier die u denkt. Gewoon met woorden als opa, boem en hotelschakelingskastje. Ik en zijn moeder snakken naar een normaal leven, Bram houdt niet zo van normaal. Hij houdt van slapen met zijn hoofd aan het voeteneinde, van het peuteren in de neus van zijn vader, van het scheuren van bladzijden uit boeken en van het prikken in de ogen van poezen. Hij speelt de hele dag verstoppertje en smijt met alles wat eetbaar is. Knuffelen, stilzitten en slapen vindt hij stom en voor baby's. Als hij maar geen voetballer wordt.