De verdwene haap
Ik ha de voorege keer ut al gehad over de plee, as je op hut land waarekte was het helemaele lastug. Je mocht niet naer huus dus was de slootskante of un bossie de angeweze plekke. Geen pepier voorraedig mar un wissie gras zou dan de remsporen motte voorkomme.
Mun buurman Teun van Bas was vroegur aak werkzaam als landaarbeier. Als ter op het land gewaarkt wierd, was er ter altied één persoon die op gezette tied met de broek af moest. Omdat de plee een behoorlijk eind uit de buurt was, in je mocht tussen deur niet naer huus, zocht hij altied een plekkie tussen een paar struiken om zun behoefte te doen. Op un dag was hut weer zover, en zoender dat hij dur erg in had, liep mun buurman voorzichtig met un schop gewaepend achter um aan.
Toen het zover was dat hie met de broek af op zijn hurken zat, hield mijn buurman de schop onder zijn billen, zodat de "haap" netjes op de schop terecht kwam en wierp deze mit un flinke zwaai over z´n schoere het land in. Zelf maekte hij zich aak vliegensvlug uit de voeten.
Nae gebruuk van un paer bossies gras haelde het slachtoffer eerst op z'n dooie gemak z'n broek omhaag in keek toen achterom wat hie gefabriceerd had. Tot z'n stomme verbaezing zag hij natuurlijk niks. Hij liep nog een tiedje in de roente, maar kon de "haap" niet vinden. Verbouwereerd kwam hie weer terug en zei: 'Hier begriep ik niks van. Ik begriep dur niks van. Ha ik een "haap" gedraaid, kijk achterom, en wat dienk je en wat dienk je, niks te zien. Niks te zien. Ik snap dur niks van. Ik snap dur niks van. Onbegriepelijk. Onbegriepelijk. Zoiets ha ik nog nooit meegemaekt. Ik begriep dur niks van.' En zo gieng hie nog een tiedje deur. Al z'n maatun zeije: 'Je heit natuurluk niet goed gekeke, of je probeert oens in de maling te nemen.' Ze hadde de grootste moeite om hun lachen te bedwingen.
En, gelaaf het of niet, tot op de dag van vandaage weet hie nog niet waar z´n "haap" gebleven is. Misschien wordt hut dudelek as tie dit stikkie leest.
Allemeale mar weer de groete van Jan van 't hoekie
