Jet
Veel oudere Stadtenaeren zijn vanwege allerlei beperkingen afhankelijk van thuiszorg. En zoals dat in beschaafde landen gaat, wordt de thuiszorg goeddeels betaald door de overheid. Simone de Beauvoir schreef in De Ouderdom dat men het niveau van een beschaving kan afmeten aan de manier waarop erin met ouderen wordt omgegaan. Onze overheid heeft vanuit die visie in de laatste jaren een gestage uitverkoop gehouden van de beschaving: zorg voor ouderen is van een vanzelfsprekendheid, een kostenpost, een bezuinigingspost geworden. En nu heeft de staatssecretaris...
Ik stel me voor hoe dat gaat. Die staatssecretaris heeft te horen gekregen dat 'budgetten overschreden zijn'. Ze wandelt piekerend door de marmeren gang van het ministerie dat de laatste jaren de ene na de andere verkapte bezuinigingsmaatregel heeft genomen in de zorg en dan vraagt ze aan een beleidsmedewerker, 'De ouderenzorg, kan daar niet nog wat vanaf?' Hoe komt ze erop? Waar haalt ze het lef vandaan? Sinds de invoering van de Wet Maatschappelijke Ondersteuning (een van die bezuinigingsmaatregelen) regent het al tegenvallers voor ouderen. Vervoer is spectaculair duurder geworden, huishoudelijke hulp ook, welzijnswerk wordt helemaal als nodeloos gezien. En nu dit. Letterlijk schijnt ze over 'leuke dingen' zoals boodschappenhulp gesproken te hebben. Nu vraag ik u!
Over deze dingen wind ik me op. De welvaart stijgt onevenredig met het welzijn en we blijven mensen verkiezen die zwakkeren het leven moeilijker maken. De zorg in Nederland is de laatste jaren gekelderd in de ranglijstjes en door de invoering van allerlei nieuwe, asociale stelsels wordt ons zand in de ogen gestrooid. Voor een dorp als Stad, waarin de leefbaarheid al onder druk staat, is zo een maatregel weer een druppel in de emmer. Ik ken in ons dorp diverse oudere mensen die het, als dit plannetje doorgaat, weer een stukje moeilijker krijgen. Als Simone de Beauvoir gelijk had, is het bar gesteld met onze beschaving.