Knikkertiet
Vóór schooltied deje we roend deze tiet knikkure. Vroegur had je un soort kalk knikkurs, die meestal bruun ware. Als je dur per oengelok op trapte, wier deze helemael verpulverd.
Hut knikkerpotje was meestal un iets laeger gelege halve steen aan hut einde van de stoep, een soort putje. Als dat ter niet was, wier ur met un krietje un klein vierkant hokje getekend. Dat was dan hut potje waar je de knikkurs met "schoffele" of "pieke" most zien in te kriegen. Wie de leste knikkur in hut potje kreeg had de pot mit alle knikkurs gewonne.
Omdat ter mit schoffele met de wiesvingur nogal us veul te veul naer hut knikkurpotje wier geschoffeld, wier laeter het zo genoemde "pieken" ingevoerd.
Dit gebeurde deur je wijsvinger over je duum heen te plaatsen in dan je duum mit un voorwaertse bewegieng naer voore te briengen, zodat je de knikkur naar voore schoot.
Wat laeter kwame de glaaze knikkurs, aak wel stuuters genoemd, je most wel 10 van die kalk knikkurs geeve voor een glaaze knikkur.
Wat ik me aak nog herinner is, dat tur op de laegere schoole meisies waare die graeg met jongens wilde laape (un soort van verkerieng), die veul knikkurs haddde, dat moste dan wel glaaze knikkurs weeze. Noe hadde wielle niet veul caanten vroegur, dus steene knikkurs, dus geen verkerieng. Ze liete dan un andur meisie un briefie aan un jongun geeve mit de inhoud: "Wil je mit me laape?" en daaroender dur naem.
Aak lag tur wel us zoon briefie op de schoolbank. As je dur dan in trapte, deur eenvoudig met je hood "ja" te knikken, of un briefie met hut "jawoord" of te geeve, dan had je verkerieng.
Hut eerste wat zoon meisie dan vroeg: "Hei je un paer knikkurs voor mien?".
In netuurluk voldee je dan an heur verzoek.
Zoas je ziet, gieng hut bij de vrouwen al vroeg om de "knikkurs!"
Allemeale mar weer de groete van Jan van 't hoekie