StadsWeb

Stad meer dan droag brôôd

Content

StadsWeb

StadsColumn

Op deze website mag een pittige column natuurlijk niet ontbreken. Van september 2005 tot begin september 2007 heeft Joost van de Putte deze taak op zich genomen. Daarna ging Sundaygirl tot mei 2009 als vaste columnist in op zaken die haar bezig hielden. Sinds 2011 hebben we het zonder columnist stellen, maar in maart 2021 is de vergulde haan op de Stadse kerktoren die soms hoog van de toren blaast.

----------

Het systeem voor de medische zorg in Frankrijk lijkt wat ouderwets maar blijkt in de praktijk goed te werken en nadat men er aan gewend is, heeft het een aantal voordelen ten opzichte van het systeem in Nederland.

In Nederland staan alle inwoners geregistreerd in de diverse computers van de overheid, die allemaal met elkaar verbonden zijn en zo dus alles van iedereen te weten kunnen komen. We zijn ook verplicht door te geven via de gemeente als we verhuizen met opgave van ons nieuwe adres, zodat ze ons voor van alles en nog wat weten te vinden.

De Franse overheid heeft sinds de jaren 60 van de vorige eeuw veel geld geïnvesteerd in snelle treinverbindingen (TGV) tussen die grote steden en de steden zelf hebben kunnen investeren in de lokale aansluitingen.

Via dit schrijven wil ik u op de hoogte brengen van mijn verzoek tot ontslag.

Ik kan u vertellen dat het begin van deze Stadscolumn mij niet licht valt.
Na de ijzingwekkende stilte die ons dorp overspoelde, kan ik niets anders dan trots zijn op heel Stad. Schouder aan schouder werd er afscheid genomen van de onzen.

Ik wil het niet over het nieuwe kabinet hebben, want ik wil een optimistische column schrijven. Ons dorp, dat qua leefbaarheid enigszins kansarm genoemd mag worden (om te spreken in termen van de nieuwe regering), doet het goed als het gaat om ontwikkelingen en levendigheid.

Joost schreef in zijn vorige column hoe hij de zon ziet schijnen boven ons immer mooie Stad. Ik draag een degelijke zonnebril en heb dus veel minder last van het zonnatura effect waar Joost schijnbaar last van heeft.

Het gaat goed met Stad. Dat stel ik met blijdschap vast. Het inwonertal stijgt, zie ik op mijn werk in de computer.

Wat een vreemde week hebben we achter de rug. Met open mond en met soms vrezend hart zat ik te wachten op wat er nu weer zou gebeuren.

De columnist nipte van zijn koffie. De lentezon viel zijn huis binnen en verwarmde zijn blote voeten. Zaterdagochtend, het oog van de storm. Buiten wankelden het democratisch bestel en de munteenheid, woedden oorlogen in woestijnen en smolten de ijskappen.

Als je wint, heb je vrienden. Rijen dik, echte vrienden. Als je wint nooit meer eenzaam zolang je wint... Behalve als je in de Nederlandse politiek werkzaam bent dan.

Het is verkiezingstijd. Dubbel verkiezingstijd. Het kabinet is uit de kast gekomen en de gemeente moet regelmatig afgerekend worden op haar beleid van de afgelopen vier jaar.

Iemand moet altijd de schuld hebben. Iemand. We leven in een schuld-wereld. Toeval mag niet bestaan, alles moet te verzekeren zijn. Verzekeren is het afkopen van verantwoordelijkheid voor schuld.

We hebben wat met ze te stellen; de jeugd van tegenwoordig. Ze weten niet meer hoe het hoort, manieren zijn 'old school', je eigen ding doen is the way to go!