StadsWeb

Stad meer dan droag brôôd

Content

StadsWeb

Onverwacht staan ze op een avond gebroederlijk en vrolijk lachend op mijn stoep, net op een avond dat ik moe en uitgeblust wil gaan ‘bankhangen’. “ Jij wilde ons interviewen, wij hebben nu wel even tijd, komt dat uit?” Veel tijd hebben ze niet want Wim krijgt straks bezoek en tja zo’n interview zal toch niet veel tijd kosten; zoveel valt er niet te vertellen.

Er valt echter heel veel te vertellen over deze twee bijzondere mannen. Het zijn geen doorsnee pensionado’s, niet wat men noemt ‘hangouderen’, voor ‘hangen’ hebben zij geen tijd, verveling komt in hun woordenboek niet voor. Herman en Wim komen beiden oorspronkelijk van de Overkant vandaan, maar inmiddels zijn zij diepgeworteld op Flakkee. Zij hebben hart voor het eiland, zijn trots om hier te mogen wonen en zetten zich actief in voor cultuur en leefbaarheid.

Wim van Ham (links) en Herman Maas (rechts)

Wim is veertig jaar geleden vanuit de grote stad naar Stad aan ’t Haringvliet gekomen. Hij heeft als jeugdbeschermer gewerkt, als gezinstherapeut en heeft ruim twintig jaar gewerkt voor de Hoge School Rotterdam, allereerst als docent en later verzorgde hij de dagelijkse aansturing. Momenteel werkt Wim nog als trainingsacteur, naast al zijn onbetaalde activiteiten. Wim is altijd actief geweest in acteren en muziek maken. Hij heeft bij verschillende gezelschappen gespeeld, waaronder de Historische spelen van Zierikzee. Bij Speelgoed, een renaissancegezelschap, heeft Wim achttien jaar gezongen en natuurlijk Toneel op Stad, samen met zijn grote vriend Herman Maas.

Herman werd op zijn vijfentwintigste huisarts en kwam in 1976 als huisarts naar Stad aan ’t Haringvliet samen met zijn vrouw Greet Maas, die ook als huisarts werkte op het eiland. Greet speelde toneel op Stad en Herman werkte mee aan het decor. Het huisarts zijn deed hij met hart en ziel, 24/7, alles kwam hij tegen in zijn werk; van verkeersongevallen, geboortes en overlijden tot psychiatrie. Herman denkt dat de helft van de ziektes door eenzaamheid ontstaat en daar kan je met elkaar wat aan doen.

Vrienden zijn de mannen zeker wel, wanneer ik vraag of ik hen vrienden voor het leven kan noemen, reageren zij eerst ontkennend, want ze komen echt niet steeds bij elkaar over de vloer. Behalve dan op de vaste donderdagavonden, samen eten met nog een stel vrienden uit het dorp en met de verjaardagen en met oud en nieuw, oh ja ... en natuurlijk delen ze wel lief en leed ... en hebben ze al aardig wat producties samen op hun naam staan. De mannen hebben elkaar leren kennen door hun vrouwen, Greet en Mieke, zij zijn vriendinnen en tja dan gaat dat zo hè. Beide mannen kijken geregeld naar elkaar met een blik van verstandhouding en genegenheid en ik denk: Zo mooi kan een mannenvriendschap dus zijn. In denken en visie zijn de mannen heel verschillend, dat leidt geregeld tot heibel, zoals zij dat zelf noemen, maar met de jaren is de samenwerking steeds beter geworden.

Herman zegt: “Onze vrouwen zijn De Wijze Vrouwen”, Wim vult direct aan: ”Wij zijn in de pubertijd gebleven”.

De samenwerking begon met een Stadse Dag in 1995, die weer ontsproot uit een spontane actie tijdens het bezoeken van de gemeenteraadvergadering van Middelharnis samen met Nelleke Dillingh. Toen er gevraagd werd of Stad een culturele raad had, antwoordden zij direct met: ” ja hoor; Stadje Draogbrood”. En Stadje Droagbrood organiseerde de Stadse Dag, daar zijn er tien van georganiseerd en beleefd. Tijdens de eerste Stadse Dag werd er zoveel mogelijk gedaan met zo weinig mogelijk kosten en zoveel mogelijk mensen. Iedere dorpsbewoner kon laten zien wat zijn/haar hobby was rondom zijn eigen huis. Voor de ramen werden kunstwerken tentoongesteld, Dammes Vroegindewei had een prachtige collectie Cactussen, er werden schapen gedreven door Martin Korteweg……….schilderijen en gedichten getoond, muziek gemaakt en gezamenlijk gegeten op de kaai.

Later zijn er twee buitenproducties gemaakt, zelf geschreven door met name Wim en Herman. Beide openlucht theatervoorstellingen verhaalden over een geschiedenis van Stad.

Dit jaar staat een musical over het leven van Mel Dale op de planning en een Mel Dale Week.
Mel Dale was een belangrijke, bijzondere inwoner van Stad. Mieke en Greet waren bevriend met hem. Mensen van allerlei pluimage kwamen bij Mel langs voor een praatje. Mel luisterde en veroordeelde niet, hij was een bijzondere vriend. Hij was bijvoorbeeld zestig jaar lang dik bevriend met Piet de schilder. Mel ontwikkelde zich van jongeman uit het dorp, tot kunstenaar en filosoof. Hij leefde heel simpel, gaf nauwelijks geld uit en at alleen gebak op zijn verjaardag.

Wim is voor deze musical al ruim een half jaar aan het liedjes en teksten schrijven. Samen zijn ze al een jaar bezig, één of twee dagdelen per week en tussendoor zoeken ze elkaar op om even te sparren of te overleggen. Beiden schrijven zij het stuk, Herman zorgt voor de bronnen en Wim voor de dialogen, de teksten en de liedjes. Herman is bijvoorbeeld samen met Jan Maliepaard oude strijdmakkers van Mel gaan opzoeken, één van deze mannen hebben zij geïnterviewd en gefilmd. Wim componeert eigen liedjes en gebruikt voor dit stuk ook bestaande melodieën en schrijft daar de teksten op.

Wim benoemt dat er een hoop kan als je de schouders er onder zet, wanneer je een paar voortrekkers hebt gaat het goed. Herman geeft aan dat mensen hun mogelijkheden leren ontdekken, zoals de beeldjes die gemaakt zijn voor de Mel Dale week. Deze beeldjes zijn gemaakt door mensen die niet wisten dat zij dat zouden kunnen. Mensen krijgen meer zelfvertrouwen door dingen te doen die ze nog nooit gedaan hebben. Samen zingen en spelen verbindt. Vroeger was er verbinding door de kerk en later ook door het voetballen op het voetbalveld, nu is er cultuur dat mensen verbind. Je moet op zoek naar wat ons mensen samenbindt en niet naar wat ons scheidt.

Iedereen die wil mag meespelen, de teksten en liedjes worden vooraf opgenomen en gezongen door alle spelers te samen. De voorstellingen worden live gespeeld met ondersteuning van ingesproken teksten en ingezongen liederen. Er is een decorploeg en een kostuumploeg al hard aan het werk.

Herman en Wim vinden het zelf heel leuk om te doen en willen graag mensen bij elkaar brengen en dan is zo’n openluchtspel een prachtig middel. De mannen noemen dat er ook asielzoekers in het dorp wonen en dat deze mensen gewoon meespelen. Het genieten van de mensen, je talenten inzetten voor de gemeenschap, daar genieten ze van en ze hopen dat zij dat nog lang mogen doen.

Op de vraag hoe lang zij daar nog mee doorgaan kunnen zij geen antwoord geven. Het is altijd de laatste keer en dan opeens komt er weer wat. Er hebben zich nog geen opvolgers aangediend, er zal ook niemand zijn die dit tweetal kan evenaren.

Mogelijk dat er over een jaar of tien, twee vrienden of vriendinnen in ons mooie dorp opstaan om samen een voorstelling te maken, met de inwoners uit ons dorp, over een geschiedenis van Stad: een geschiedenis over twee mannen uit de grote stad, die samen Stad cultureel groot hebben gemaakt!