Deze week stellen wij weer iemand aan u voor vanuit de Brandweer Stad. Dit keer is het Paul van Pelt.
Ik ben Paul van Pelt en manschap, chauffeur en bevelvoerder bij de vrijwillige brandweer van Stad. In mijn “vorige leven” was ik 25 jaar beroepsbrandweerman aan “de overkant”. Zo’n 8 jaar geleden heb ik de overstap gemaakt naar de (112-)meldkamer als functioneel beheerder, dat komt er op neer dat ik met een aantal andere collega’s de meldkamer draaiend houdt. Na 25 jaar heb je alles al een keer gezien en meegemaakt en was het tijd voor een nieuwe uitdaging. Toch een beetje verslaafd aan de hectiek en dynamiek van de brandweer was ik bang dat het op de meldkamer maar een beetje een saaie bedoeling zou zijn, niets is minder waar. Elke dag zijn er wel, bij wijze van spreken, ”binnenbrandjes” te blussen op de meldkamer.
Een jaar of 6 geleden begon het bij mijn vrouw en mij te kriebelen, ondanks dat wij in Vlaardingen in een fijn huis woonden in een fijne buurt, wilde we verhuizen. Onze woonwensen en de plaats van de woning waren niet echt concreet totdat ik een advertentie zag van een nieuwbouw project in Stad aan ’t Haringvliet. In deze advertentie werd ik getriggerd door een gratis elektrische auto die je bij het huis zou krijgen. Als rechtgeaarde zuinige Hollander was mijn interesse gewekt. Eerst effe gegoogeld waar dat dorp zich bevond, als overkanter nog nooit van Stad …… gehoord.
Eenmaal gearriveerd op de bouwlocatie waren we meteen verkocht, het bouwnummer welke nog vrij was stond direct naast het bos. Verder waren we erg gecharmeerd van de rust, het dorpse, het landelijke karakter en de weidse uitzichten.
Nog steeds wonen wij hier met veel plezier en hebben nog geen dag spijt gehad van onze verhuizing. O ja die auto, dat was een beetje een farce, een mooie marketingtruc.
Eenmaal brandweerman, altijd brandweerman. Eén van de brandweercollega’s van Stad kende ik nog uit mijn vorig brandweerleven, hij polste mij of ik geen interesse had om bij de vrijwillige Brandweer te komen. Het is lastig om nieuwe aspirant collega’s te enthousiasmeren voor de Brandweer en het voordeel was dat ik allround was opgeleid direct voor alle functies inzetbaar was. Eerst even de boot afgehouden, maar toen ik eenmaal gesetteld was toch maar eens langs gegaan op de wekelijkse oefenavond. Het klikte met de collega’s en toen toch maar besloten om mij formeel aan te melden.
Omdat ik al een aantal jaar niet meer actief was als brandweerman en mijn keuringen waren verlopen moest ik opnieuw het verwerving- en selectietraject doorlopen. Het is best wel raar dat je word “gekeurd” door collega’s die je zelf hebt opgeleid of waar je samen mee in de ploeg hebt gezeten. Na een maand of drie al testen, keuringen en formaliteiten te hebben doorlopen werd ik aangesteld als (vrijwillig) brandweerman.
Wat mij heel erg is opgevallen dat er een wereld van verschil is tussen de Brandweer in de grote stad en hier op het eiland in een klein dorp. Natuurlijk voldoen we als brandweerman- of vrouw aan de zelfde opleidings- en oefenvereisten en hebben we dezelfde professionaliteit maar het gaat er hier allemaal wat gemoedelijker aan toe, je maakt als het ware deel uit van het verenigingsleven van het dorp. Zonder vrijwilligers zoals die van bijvoorbeeld de dorpsraad, de voetbal en brandweer zou het een stuk minder leuk en veilig zijn in het dorp.
Ik ben inmiddels 56 en mijn houdbaarheid als brandweerman is niet oneindig maar ik heb de intentie, (zolang ik nog door de jaarlijkse keuring kom) om nog een paar jaar bij de club te blijven.